به ما یاد داده‌اند که انسان ایده‌ال نمی‌ترسد، انسان شجاع یعنی کسی که در دهشتناک‌ترین شرایط هم ترس به دلش راهی نمی‌برد و رستم‌گون دل به خطر می‌سپارد و کارش را می‌کند. اما هیچ‌کدام به ما نگفته‌اند، «ترس»، جزئی از ذات آدمی است. غریزه آدمی است. کسی که نمی‌ترسد مریض است، کسی که نمی‌ترسد ناقص است، کسی که نمی‌ترسد غیرعادی است. کسی که در حضور یک عامل بیرونی خطرناک احساس ترس می‌کند، یک انسان طبیعی است و همین ترس موجب تصمیمات درست و منطقیِ وی می‌شود. اگر ما از لبه‌ی پرتگاه نمی‌ترسیدیم، شاید تا الان نسل بشر منقرض شده بود.
کودک در ایران، مظلوم‌ترین قشر است، که نه زبانی برای اعتراض دارد، نه دلسوز واقعی برای دلسوزی کردن. شاید او تنها مظلومی باشد که همدست ظالم نیست. (همین عکس‌هایی که بدون اجازه از آن‌ها در صفحات مجازی از آن‌ها منتشر می‌کنیم، نمونه‌ای از ظلم ما و زبان قاصر آن‌ها در اعتراض به آن‌هاست)
اولین دروغی که پدر و مادر به فرزند خود می‌گویند این است که -با به دنیا آوردن او- به او می‌گویند: «ما می‌دانیم چگونه باید تو را بزرگ کنیم، ما می‌دانیم چطور با تو رفتار کنیم، ما می‌دانیم نیازهای تو چیست».
در بهترین حالت، هر کدام از ما که صاحب فرزندی می‌شویم، بعد از تولدِ نوزاد، شروع به مطالعه و خواندنِ کتاب‌های روانشناسی می‌کنیم. در صورتیکه نوع اصولی و درست‌ترِ این وضعیت این است که سال‌ها قبل از اینکه صاحب فرزندی شوید، نیاز است که به مطالعه‌ی این موضوعات بپردازید. ازدواج و تربیت فرزند، موضوعاتی هستند بسیار جدی و نیاز هست که از سالهای قبل از ازدواج به این موضوعات پرداخته شود ...