به ما یاد داده‌اند که انسان ایده‌ال نمی‌ترسد، انسان شجاع یعنی کسی که در دهشتناک‌ترین شرایط هم ترس به دلش راهی نمی‌برد و رستم‌گون دل به خطر می‌سپارد و کارش را می‌کند. اما هیچ‌کدام به ما نگفته‌اند، «ترس»، جزئی از ذات آدمی است. غریزه آدمی است. کسی که نمی‌ترسد مریض است، کسی که نمی‌ترسد ناقص است، کسی که نمی‌ترسد غیرعادی است. کسی که در حضور یک عامل بیرونی خطرناک احساس ترس می‌کند، یک انسان طبیعی است و همین ترس موجب تصمیمات درست و منطقیِ وی می‌شود. اگر ما از لبه‌ی پرتگاه نمی‌ترسیدیم، شاید تا الان نسل بشر منقرض شده بود.
خزعبلات (مقدمه)
تمام تصمیمات و درک ما از دنیای اطراف‌ِمان، ریشه در باورها و آموخته‌های ما دارد که در سالیان ابتدایی زندگی‌ِمان تا امروز شکل گرفته‌اند. باورها و اندیشه‌هایی که اگر چه اشتباه بوده‌اند، اما به دلیل تکرار زیاد و همچنین همه‌گیر بودن آن‌ها، ما بدون هیچ مقاومتی آن‌ها را پذیرفته‌ایم. اندیشه‌هایی مثل، مرد که گریه نمی‌کند، به دنبال نیمه‌ی گمشده‌ی خود بگرد، فقط دیوانه‌ها به روان‌شناس مراجعه می‌کنند و ازدواج یعنی یکی‌شدن، تو می‌ترسی پس آدم شجاعی نیستی، فلانی داروی روان مصرف می‌کنه پس دیوونه‌است و … .
زندگی روزمره‌ی ما، به دلیل آموزه‌های غلط و بعضاً غیر اصولی‌ای که اکثراً توسط افراد غیرمتخصص به ما آموزش داده شده است، پُر است از این گزاره‌های اشتباهِ همه‌گیر و متدوال که به شکل گسترده‌ای روی زندگی ما تأثیرهای منفی گذاشته و باعث به وجود آمدن، یک وضعیتِ روانی پارادوکسیکال و متضاد در درون ما شده است.
یکی از راه‌های گذر از وضعیت معلق روانیِ این روزهای اکثریتِ ما، توجه به همین گزاره‌های ناصواب و اصلاح و بازاندیشی در مورد آن‌هاست...